Pięćdziesiąt kilometrów szlaku kluczącego przez zbocza, przepaście i przewieszenia na wysokości 2500 metrów n.p.m. Do niedawna prowadziła tędy szutrowa droga. Do 1958 roku była jedynie pasterska ścieżka. W kraju ropą płynącym zdecydowano się połączyć osadę, która zatrzymała się w czasie parę wieków wcześniej, z Azerbejdżanem, który wraz z początkiem drugiego boomu naftowego wszedł z hukiem w wiek XXI. Wybudowano drogę na miarę nowych czasów – równą jak stół, pokrytą najwyższej jakości asfaltem.