Kiedy Iga Świątek wygrała ostatnią piłkę w finale tenisowego turnieju Internazionali d’Italia tuż przed French Open, padła na kolana i z oczu popłynęły jej łzy. Nie płakała raczej z ogromnej radości. Takiego wyniku wszyscy się spodziewali. W tej chwili uwolniła się od nerwów, napięcia, od ciągłego przypominania o jej serii zwycięstw, od własnych wysokich oczekiwań. Jeśli tego wymagał od niej Italian Open, to ciężko sobie wyobrazić, co musiała z siebie dać, by utrzymać nerwy na wodzy przez sześć kolejnych spotkań w turnieju wielkoszlemowym Rolanda Garrosa, który zaczął się od razu po zakończeniu włoskiej imprezy.